Huanchaco/ Trujillo

Na Lima waren we er klaar voor om naar een echte strandplaats te reizen! We hadden leuke dingen over Huanchaco (spreek uit als ¨Oeantjakkoo), een klein plaatsje aan zee, dichtbij de stad Trujillo (¨Troegieljo¨). Vanuit Lima was het 8 uur reizen naar het noorden van Peru. We hadden een busticket (van Cruz del Sur) voor 2 januari om 1 uur ´s middags gekocht. ´s Ochtends nog even genoten van onze luze kamer en ontbijt en natuurlijk weer de backpack ingepakt. De nieuwe spullen van het shoppen in Lima moesten er ook weer bij! Rond half 1 waren we op het busstation. We moesten onze backpacks afgeven en voordat we de bus in mochten werd onze handbagage doorzocht. Ook werd Alex nog eens gescand met een metaaldetector. Hij ziet er ook zo gevaarijk uit!! Daarnaast werden we, voordat we de bus in mochten, op de film gezet. Dit hadden we trouwens al eerder meegemaakt, dat alle ´passagiers´ 1 voor 1 gefilmd worden. Na ale controle konden we vertrekken. De hele weg naar Trujillo heeft er een film opgestaan, dus we hoefden ons geen moment te vervelen. Ook kregen we eten en drinken. Toen rond 8 a 9 uur ´s avonds waren we in Trujillo aangekomen. Bij het uitstappen werd ik meteen door een meisje aangesproken die een huis in Huanchaco had. Omdat we liever naar dat rustige plaatsje wilden, zijn we met haar, Karen, meegegaan. Met de taxi was dat nog zo´n 15 min. rijden naar ´The Friendly House´. Zo heette de plek waar we zouden slapen. Karen woont daar met haar moeder, broer, en de toeristen die daar soms lang blijven. Alles wordt er gedeeld; de woonkamer met TV en computer, de keuken, tuin met wasmachine en de badkamer. Toen wij aankwamen vertrok net een Australische jongen die in Hanchaco was wezen surfen. Verder waren er op dat moment geen andere toeristen. Het huis was naturlijk veel minder luxe dan waar we vandaan kwamen (zie foto´s), maar het was er wel gezellig. Karen, een meisje van 20 jaar, was ook heel aardig. De volgende dag liet ze ons Huanchaco zien. Het belangrijkste is de boulevard em het stuk strand (zo´n paar km) waar veel mensen op af komen. We konden heel wat surfers zien en de golven waren indrukwekkend! Wel was het weer anders dan we verwacht hadden. Het was er niet zo heel zonnig (veel bewolking) en daardoor ook niet echt heel warm. Dan is het toch wel minder aantrekkelijk om de zee in te gaan. Karen vertelde daarnaast dat de zee niet erg schoon is en je er buikpijn van kan krijgen. Dat was dus minder. Die middag namen we de bus naar een winkelcentrum aan de rand van Trujillo. Dat was eigenlijk de eerste keer dat we echt gebruik maakten van lokaal openbaar vervoer. Even wennen weer! Het winkelcentrum was erg mooi. Veel surfwinkels (Billabong). Ook zat er zo´n enorme supermarkt zoals we die kennen uit Frankrijk, Carrefour geloof ik. Na een sundae-ijsje van de Mac, weer terug naar het strand. Daar zçijn we gaan volleyballen. Toch koelde het er snel af en zijn we weer naar het huis gegaan. ´s Avonds hadden we zin om uit te gaan en Karen ging met ons mee. Dat uitgaan daar viel wel wat tegen! Er was eigenlijk niks gezelligs om lekker te dansen. Na een drankje bij een soort lounge restaurant, zijn we weer gegaan. Inmiddels was het toch al wel laat en voelde ik (Charlotte) me niet zo lekker. ´s Nachts een soort griepaanval gehad en de volgende dag ook nog beroerd. Rustig aangedaan maar en wat rondgehangen op het strand. Inmiddels was Alex ook ziek geworden, maar hij had veel last van buikpijn gekregen. We begonnen ons ook af te vragen of we wel op een hygiënische plek waren beland....Na drie nachten Huanchaco besloten we om naar Trujillo te gaan. We vonden een hotel midden in het centrum. Een schattige kamer met bloemetjesbehang. Jammer genoeg wel erg ´noisy´.

Inmiddels was het 6 januari en op 8 januari zou onze toeristenkaart (ssort visum) verlopen. We hadden natuurlijk bij de grensovergang maar voor 30 dagen een stempel gekregen, zo balen nog steeds! Bij het immigratiekantoor in Cuzco was ons verteld dat we pas tegen het verlopen van onze toeristenkaart een verlenging konden kopen. Hiervoor moesten we weer naar het immigratiekantoor, nu dus in Trujillo. Het was een erg druk en onoverzichtelijk kantoor. Niemand die een woord Engels sprak. Aan een medewerker konden we uitleggen waar we voor kwamen, maar als snel sloegen de deuren voor ons dicht. Er werd ons verteld dat we geen verlenging konden kopen. We moesten maar snel naar de grensovergang met Ecuador reizen!! Toen sloeg de paniek toch wel een beetje toe, want we begrepen er niets meer van. In de hoop dat ze daar wel engels konden, zijn we naar de Toeristenpolitie gegaan. Ook daar werden we jammer genoeg niets wijzer. Toen zijn we met de Nederlandse Ambassade in Lima gaan bellen. In het nederlands het hele verhaal kunnen uitleggen. We werden vriendelijk geholpen. De medewerkster zou contact opnemen met de immigratie om het allemaal opgehelderd te krijgen. Daarna zou ze ons weer bellen. Het wachten duurde lang en allerlei scenario´s schoten door ons hoofd. Toen we eindelijk gebeld werden, kregen we nieuws waar we nooit aan gedacht konden hebben. Wat bleek, er was een wetsverandering in Peru doorgevoerd. Sinds kort mogen toeristen geen verlenging meer kopen!! Bij binnenkomst van het land kunnen toeristen nu voor 180 dagen ingang krijgen! Tja, daar hadden wij nu niets meer aan... We hadden nu twee opties: of zo snel mogelijk naar Ecuador reizen, of een boete betalen bij de grens als we deze later zouden bereiken. Omdat we Peru nog niet uit wilden, zouden we een boete betalen voor de dagen dat we langer zouden blijven. Gelukkig was dit bedrag met de wetsverandering ook gewijzigd. Eerst zouden we ieder 20 dollar moeten betalen (dat zouden we natuurlijk niet hebben gedaan!), nu is het nog maar 1 dollar per dag. Zoveel zou de verlenging ook hebben gekost. Nu was er niets meer wat we konden doen. Hopelijk gaat het allemaal goed daar bij de grensovergang. Dat je zo afhankelijk bent van de persoon die je tegenkomt, weten we nu wel... Nog maar even niet aan denken!