Puno/Titicacameer

20 December (naar Puno)

Op de dag dat we de kaartjes voor Machu Picchu kochten, haalden we ook meteen de bustickets voor Puno. We wilden na MP nog een dagje rust en dan 20 december gaan. Aan de balie waar we de treintickets voor MP haalden, vroegen we waar we het best de bustickets konden halen. De vrouw aan de balie verwees ons naar een verkooppunt aan de overkant van de straat. Dit was een klein "kantoortje", waar het erg stonk naar kattenpis. Hoewel de vrouw leek op het kattenvrouwtje uit "The Simpsons" en ook zo rook, werden we erg vriendelijk geholpen. Voor 90 sol (23 euro) samen naar Puno. De vrouw gaf ons het rijsbewijs en schreef alle benodigde info op een envelop. De bus zou om 8 uur gaan en we moesten ons om 7:30 melden. De reis van Cusco naar Puno is 388 km lang en zou ongeveer 7 uur gaan duren. We hadden de beste klasse kaartjes gekocht van Cisne (busmaatschappij). Dit LEEK allemaal prima in orde. Op zaterdagochtend 20 december waren we keurig op tijd op de busterminal. Daarna ging het mis... We konden de busmaatschappij waarmee we zouden reizen niet vinden!! We vroegen rond; sommige mensen kenden de naam wel, andere niet. Het was allemaal erg vreemd. Een medewerkers van ´n andere busmaatschappij belde voor ons het nummer van het verkooppunt. Ze zei dat het nummer niet bestond!! Toen bemoeide er een jongen zich met de zaak, hij wist te vertellen dat de busmaatschappij wel bestond, alleen onder een andere naam. De balie daar was echter leeg en de eerstvolgende bus zou pas 2 uur later vertrekken, van die maatschappij. Daar sta je dan met je tassen in de vroege ochtend! Onze verbaasde en opgelaten gezichten spraken denk ik boekdelen, want de eerst vrouw schoot ons te hulp. Zij regelde in no-time dat we met haar busmaatschappij meekonden en dat voor maar 2,50 per persoon extra. We moesten wel rennen en haasten, want de bus stond al klaar om te vertrekken. We zaten om half 9 in de bus, op weg naar Puno, alleen nu met "Tour Peru". Helemaal prima! Het was een rare situatie geweest, maar alles kwam weer op z´n pootjes terecht! Om half 4 waren we in Puno. Uit onze Footprint hadden we al een hotel uitgezocht, dus daar werden we met de taxi zo naar toe gebracht. Omdat we niet lang in Puno wilden blijven, zijn we meteen op zoek gegaan naar een touroperator. We wilden namelijk naar het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Dit kon meteen de volgende dag al. Daarna zijn we het centrum ingegaan, waar een hele drukke markt bezig was. Niks touristisch aan, dat was ook wel een keer leuk! Allerlei vreemde geuren+gerechten werden er verkocht. We liepen zo een eind weg over de markt, dat we de weg een beetje kwijt waren geraakt. We vroegen uiteindelijk een "fiets-taxi" om ons terug te brengen naar ons hostel. Een hele vriendelijk oude man moest ons vooruit trappen en hij begon hoe langer hoe zwaarder te ademen. Toen de straten omhoog begonnen te lopen en hij begon te hyperventileren, zijn we snel uitgestapt en verder gelopen. De man was erg blij, en niet alleen vanwege de fooi die we hem gaven... ´s avond een lekkere familie pizza gegeten en een hele slechte Arnold Schwartzenegger film gekeken uit 1980 ofzo (in het spaans). De volgende ochtend zouden we om half 7 worden opgehaald voor onze trip naar Lake Titicaca.

21 december. Lake Titicaca

Kei vroeg en zonder ontbeten te hebben, stapten we in het busje die ons kwam ophalen voor de trip. We reden naar de haven en daar werden we voorgesteld aan onze gids. Een altijd lachende man die al 35 jaar gids was. Dat zou wel goed komen dus... Onze boot lag verder op in de haven, dus al lopend en springen over de andere boten baanden we ons een weg naar onze "speedboot". Het was een gewone boot, overkapt en met wc, maar het was de snelste boot van de haven! We zouden onderweg naar de eilanden veel andere boten inhalen, dat werd dus riemen aan en vasthouden. Het bleek allemaal mee te vallen, want met een schildpaddenvaartje vaarden we de haven uit op weg naar de drijvende eilanden. Deze "artificial islands" drijven echt op het meer. Het meer is daar 14 meter diep. Ze bestaan uit klei en heel veel riet. 1x per week wordt er een hele nieuwe laag riet op het eiland gelegd van een meter dik. Het eiland wordt verder met ankers vastgemaakt. Vroeger lagen de eilanden veel verder weg, maar voor de touristen zijn ze versleept richting Puno. Dat scheelt heel wat vaartijd. Nu waren we er in 20 minuten, eerst duurde het 3 uur. Na de uitleg over het eiland werden we uitgenodigd voor een "rondleiding" in een rieten huis. Het was ongeveer 3 bij 3 meter groot en er stond alleen een bed in. Sommige huizen hadden een tv, die z´n stroom kreeg van zonnenpanelen. Snel wat foto´s gemaakt en een souveniertje gekocht (voor Kirsten). Daarna het eiland verkent en 1 minuut later hadden we het hele eiland gezien (erg klein). Om de inwoners financieel te steunen zijn we met de groep op een traditionele rieten boot gestapt voor een klein tochtje. We werden vrolijk uitgezwaaid door de vrouwen. Ze zongen nog een paar Peruaanse carnavalskrakers: Vamos a la playa en we werden vaarwel gezegd met:"Hasta la vista BABY!". Erg komisch allemaal dus, de boot schommelde ervan.

Toen op naar een echt eiland, Taquile. Dat was nog eens 2,5 uur varen vanaf de drijvende eilanden. We moeten eerlijk zeggen, we hebben wel veel boten ingehaald, maar die leken ook bijna achteruit te varen. Het eiland Taquile is wel super mooi en ook nog erg traditioneel. Er was net een vergadering aan de gang van de dorpshoofden in de kerk. De mannen hebben daar kleurrijke mutjes op en de kleuren van de mutsen betekenen ook iets. De status (single) en of ze veel macht hebben of niet. We moesten veel klimmen om bij het restaurant te komen, maar het uitzicht werd ook steeds mooier. Als lunch kregen we groetensoep met als hoofdgerecht Forel uit het meer. Erg lekker en gelukkig zonder graten. Daarna verder gewandeld tot aan de andere kant van het eiland. Daar moesten we met een trap naar beneden, goed voor de knieën. Daar had je wel een superuitzicht over het haventje beneden, het mooie blauwe meer met op de achtergrond het Andesgebergte met een paar besneeuwde bergtoppen...  Adembenemend, hoewel dat ook door de stijle trap kwam! Daarna weer op de boot, 3 uur terug varen naar Puno. De volgende ochtend zouden we om 10 uur de bus nemen naar Arequipa. Eindelijk een keer niet super vroeg opstaan om de bus te halen! Deze keer hadden we een busmaatschappij geboekt die goed stond aangeschreven in ons boekje. Dat zou dus een relaxt reisje worden! Deze reis zou 300 km lang zijn en een uur of 5 duren. Een weg met veel kronkels, langs diepe ravijnen en hoge bergen. In Arequipa gaan we naar de Colca Canyon. Daar leven Condors (grote roofvogels) hoog in de bergen (5000 meter). Arequipa zou ook onze 1e kerstdagstad worden. Gezellig kerst vieren met de 1.000.000 inwoners. Lekker druk...

Veel groetjes ons!